تحلیل شاخص‌های عملکرد زیستی مناطق شهری اصفهان در تحقق پایداری

تحقق پایداری ملازم با بهره‌برداری مناسب از منابع و ایجاد توازن میان انسان، اجتماع و طبیعت می‌باشد. در این میان، شرایط امروزی شهرها ایجاب می‌کند که برنامه‌ریزان، اقدام به بررسی، تجزیه و تحلیل و ارزیابی پایداری شهرها از جهات مختلف نمایند. هدف تحقیق حاضر، ارزیابی کارایی برخی از شاخص‌های عملکرد زیستی مناطق شهری اصفهان با تاکید بر مولفه‌های تاثیرگذاری چون؛ جمعیت، محدوده و مساحت، میزان تولید پسماند و همچنین میزان فضاهای سبز شهری، تعداد درختان موجود و میزان انهار و مادی‌های مناطق شهری اصفهان می‌باشد. روش تحقیق در این مقاله، روش توصیفی- تحلیلی است. در این راستا، از مدل تحلیل پوششی داده‌ها برای توصیف و تحلیل شرایط موجود استفاده می‌شود. جامعه آماری شامل مناطق چهارده‌گانه شهر اصفهان، بر اساس اسناد رسمی شهر می‌باشد. مطابق با نتایج کلی، در مدل CCR-O، تنها مناطق شهری 4 و 9 دارای کارآیی کامل و منطقه 5 دارای کارآیی قابل قبول است. همچنین، در روش BCC-O، مناطق 2، 12 و 13 شهری به مناطق کارآی موجود در مدل CCR-O اضافه شدند و مناطق 5، 6، 7، 8، 10، 11و 14، دارای کارآیی قابل قبول می‌باشند.